Wie ben jij zonder dat wat je 'doet'?

 
 

Hoe is het nog met Maaike?

Ik weet het niet. Ik lees verontrustende verhalen op haar blog en Facebook-pagina. Weinig positief en vrolijk, lijkt het. En ze is zo stil op Instagram.

Raar. Zou het goed met haar gaan?

Awel, ik weet het niet, vrienden. Of het goed gaat met mij.

Soms gaat het keigoed. Soms gaat het keislecht.

Het moet de midlifecrisis zijn. Of de pre-menopauze. Of het steeds legere nest. Of de laat-covidiaanse bijwerkingen.

Anyway.

Er is vanalles aan te doen.

Ik kan bijvoorbeeld Friends opzetten en een glas rode wijn inschenken. Youtube-filmpjes van Brigitte Kaandorp bingen. Een groot stuk zwarte chocolade eten en een goeie thriller lezen.

Of mijn onderneming opdoeken en ander werk zoeken. Emigreren. Nog een baby maken. Een vissersboot kopen, of een tiny house.

“Er moet iets. Iets veranderen, iets bewegen. Doe iets!” schreeuwt mijn hele wezen.

Maar dat weiger ik.

Ik oefen in niet-doen.

Want ik weet, of ik beweer te weten, dat accepteren en ruimte maken, doorvoelen en ervaren is wat nodig is. Dat ik lastige momenten en emoties niet hoef op te lossen, te analyseren of weg te redeneren. Dat ik het beste floreer door ook deze seizoenen in mijn bestaan te accepteren. Te leren omarmen, zelfs misschien - en later als ik groot ben: ook dit te leren vieren. Klein feestje ermee bouwen.

Kom je ook? Ik vier het einde van Het Doen. Gedaan daarmee.

Genoeg gesprongen. Genoeg mijn best gedaan. Onderneming begonnen, van mijzelf een merk gemaakt, expertise opgebouwd. Honderden mailadressen verzameld, duizenden volgers zelfs. Ik heb zo toegewijd ‘mijn’ Positivologie gedragen, gevoed en gewiegd. Groot gebracht.

En vandaag denk ik alleen maar: wie ben ik eigenlijk zonder? Zonder werk-identiteit, zonder ‘doen’? Wie is Maaike? En hoe gaat het eigenlijk met haar, achter de blog en de podcast, achter het aanbod en de verhalen?

Misschien gaat het heel goed. Ik geniet meestal erg van mijn werk: van het lesgeven op de hogeschool, van webinars maken voor de Backstage, van het uitkijken naar de nieuwe Floreerkunde-cursus. En ik geniet meestal van mijn leven, met mijn familie en vrienden, met mijn krachtig warm lief, met mijn prachtige inspirerende kinderen.

Maar bij deze wil ik graag stoppen met een menselijk merk zijn.

De academie mag blijven, ik wil er zelfs heel graag in blijven werken. Maar ik wil ze niet meer zijn: ik wil niet meer samenvallen met mijn werk.

Ik wil voortaan bij mijzelf horen.

Bij mijn woelige, wilde, roekeloze wijze zelf.