Stelen en spelen.
Dit is mijn voorlopig laatste blog. Schrijf je in voor mijn tweewekelijkse nieuwsbrief op maaikeverstraete.be/brief als je graag inspiratie van mij leest.
In zijn boek 'Anti-time management' vat Richie Norton verandering samen in twee stappen:
Beslis wie je wil zijn
Handel onmiddellijk vanuit die identiteit
Dat is een serieuze versimpeling van de realiteit, inderdaad. Maar toch met een reusachtige kern van waarheid in.
Want kiezen wie je zou willen zijn, bedenken hoe zo iemand zou denken, wat zo iemand zou doen en zeggen - en dat dan zo vaak mogelijk proberen toepassen - dat is precies hoe mensen nieuwe dingen leren.
Kijk naar de kleuter die taartjes bakt in de zandbak. Een kok-in-spe. Naar de tiener die stoer rondhangt op een straathoek. Volwassene-in-de-dop. Naar de stagiair voor de klas die doet wat hij denkt dat een goede meester doet. Leerkracht-in-wording.
Door te doen alsof, door te imiteren, worden we wie we willen zijn.
Een kwestie van stelen en spelen.
Stelen van anderen waar je naar opkijkt, en spelen dat je zo iemand nu al bent.
Ik ben gevraagd om te getuigen op het Master in Applied Positive Psychology-festival dat georganiseerd wordt door de universiteit waar ik die master behaalde. Een hele eer en superspannend: in het Engels, in Cambridge, op de universiteit. Kak. Ik ben nu al zenuwachtig.
De opdracht? Mijn praatje moet andere studenten en afgestudeerden aanmoedigen om (letterlijk vertaald) 'hun tenen in het water te dompelen' - opdat ze iets zouden durven uitproberen waarvan ze niet zeker zijn dat het goed uitdraait. En ik zou ook aan niet-positief psychologen moeten laten zien waar de master over gaat en hoe positieve psychologie verschil kan maken.
Een kolfje naar mijn hand, echt, vooral dat eerste deel.
Want ik ben helemaal van het uitproberen zonder dat je weet of het lukt. Van het schaamteloos stelen en zonder gène een rol spelen.
Zonder die kleine psychopathische persoonlijkheidstrek zou ik geen congres in de positieve psychologie georganiseerd hebben (wat het toppunt was van bravoure - want wie ben ik nou helemaal?!). Daar zou geen postgraduaat uit gevolgd zijn (opnieuw: het lef om te denken dat ik zo'n positieve psychologie curriculum kan schrijven!). Er zou nooit een podcast zijn gekomen als ik niet had beweerd dat ik dat kon - host zijn en zinnige dingen vertellen. En er was geen enkele online cursus ooit van mijn hand verschenen zonder een overtrokken gevoel van vertrouwen.
Het lef om te imiteren en te faken, om iets te gaan doen zonder te weten of ik het wel kan - dat zou wel eens het ultieme vermogen kunnen zijn dat mij leidt in mijn leven.
En weet je wat daar het krachtigst aan is? Dat het niet en nooit heeft gedraaid om het gevoel beter te zijn dan anderen, slimmer of sterker of knapper of getalenteerder. Juist niet.
Het lef om te stelen en te spelen komt eerder voort uit het omgekeerde: weten dat ik niet anders ben dan anderen.
Dat iedereen maar wat probeert.
Dat al wat een ander mens kan minstens op een minimaal niveau ook voor mij leerbaar is. Dat ik helemaal geen supermens ben, en dus gewoon kan doen wat al die andere menselijke mensen doen.
De vrijheid.
Wil jij ook vaker stelen en spelen? Het kleine inspirerende boekje 'Steal like an Artist' van Austin Kleon is een goede plek om te starten - of om opnieuw vast te pakken als je het al las. Ik heb mij alvast voorgenomen om een analoge werkplek voor mijzelf in te richten volgende week, en om die duidelijker te onderscheiden van de digitale plek. Een held als Austin Kleon imiteren, altijd een goed idee!