Wat doe je als dezelfde emoties je steeds weer overvallen (ook als je er al mee aan de slag bent gegaan?)
Maaike. Kak. Ik kom net terug van die onderhandeling en altijd als ik daar ben geweest voor overleg voel ik mij zo klein en verdrietig. Hoe ik ook mijn best doe om stevig te staan, om uit te spreken wat voor mij van belang is, telkens overvalt mij achteraf zo’n verdrietig en verloren gevoel. Tegenwoordig voel ik wel hard aan als iets niet juist is. Maar is het dus toch nog heftig. Kan ik dat gevoel niet voor zijn?
Heerlijke vraag.
Waarom blijven sommige situaties ons toch raken, ook als we ons werk er al op hebben gedaan?
En als we bewust naar ons gevoel luisteren, en ernaar handelen, waarom blijft het dan toch komen?
Ah. Net daar wordt het interessant.
Mijn poging tot antwoord in vijf delen:
Het zou kunnen dat het feit dat je geraakt wordt, laat zien dat er werk voor jou in zit. De heftigheid van de emotie toont je dat er iets belangrijks gebeurt, ín jezelf, iets dat misschien deze concrete situatie overstijgt. En wellicht iets dat je niet helemaal bij de ander kan leggen.
We hebben allemaal gevoeliger gebieden, een soort brandwonden die soms niet eens de lichtste aanraking kunnen verdragen. En ja, therapie en coaching en persoonlijke groei helpen ons helen. Maar hoe goed we dat ook doen, er zullen altijd situaties en mensen blijven opduiken die ons raken. Gelukkig.
Niet geraakt worden is een doel dat alleen een dode (of een psychopaat) kan hebben.
Die gevoeligheden bewegen, veranderen, verplaatsen zich misschien. Wat zich vandaag aandient is anders dan wat zich gisteren aandiende. Het lijkt misschien op elkaar, alsof je steeds dezelfde emotie ervaart of steeds hetzelfde patroon herhaalt, maar eigenlijk schuilt in elke nieuwe ervaring een nieuwe uitnodiging. De uitnodiging om ook dit stukje opgespaarde emotie, ook deze laag van je oude kwetsuur, los te laten en te laten genezen. Steeds een beetje dieper, steeds een beetje krachtiger.
Niet elke emotionele aardbeving is er om iets van te leren. Soms ervaar je gewoon spanning of onrust, die door je heen wil stromen om losgelaten te worden. Zoals een hond stress van zich afschudt, of een klein kind aan het eind van de dag de prikkels van zich af huilt om daarna te kunnen slapen. De eerste stap lijkt mij dus altijd om je ervaring toestemming te geven. Het is oké. Het mag. Menszijn is voelen. Voel maar wat er te voelen is, en laat je lichaam doen wat nodig is: geeuwen, wiebelen, brullen, stampen, huilen, slapen,…
Als je daarna, wanneer de bui over is, nieuwsgierig bent naar je ervaring en naar wat je heeft geraakt, is erover schrijven een hele helpende stap. Schrijven als reflectie is al ontelbare keren onderzocht en het effect is onmiskenbaar. Het werkt het beste als je eerst beschrijft wat je deed, dacht en voelde - zonder censuur. Daarna kan je al schrijvend jezelf vragen stellen. Deze van Brené Brown bijvoorbeeld. Of de vragen van Byron Katie, die je kan loslaten op de centrale gedachtes in je verhaal: is het waar? Kan ik absoluut zeker zijn dat het waar is? Wat voel ik, wat gebeurt er als ik deze gedachte geloof? Wie zou ik zijn zonder deze gedachte? Kan ik de gedachte ook omkeren, en daar bewijs voor vinden?
Niet elke storm komt je leven overhoop halen, sommige komen juist je pad vrijmaken.
Wil jij meer leren over ‘toestemming om mens te zijn’, over het belang van lastige emoties en over aan de slag gaan met gedachten en ervaringen die je raken? En wil je dat doen vanuit de mogelijkheden-bril, in plaats van met de centrale focus op wat moeilijk is? Schrijf je in voor de online cursus positieve psychologie die maandag 30/05 start: er zijn nog enkele plaatsen vrij.