Ik schrijf mijzelf een recept voor krapuleus vertrouwen.

Ik zal altijd ander werk vinden als ik dat nodig heb.
Miljoenen mensen leven met veel minder dan ik en toch zijn veel van deze mensen zeker even gelukkig of zelfs gelukkiger.
Hoewel ik niet de hele wereld kan bepalen, en niet helemaal kan kiezen hoe mijn leven loopt, kan ik wel mijn respons op alles wat ik ervaar bepalen. En mijn respons is het deel dat mijn geluk bepaalt.
Ik kan altijd nieuwe dingen leren. Met genoeg toewijding kan ik elke vaardigheid leren die ik wil kunnen of nodig heb.
Mijn kinderen zullen het goed hebben, ook als ik niet de weg van veiligheid en financiële overvloed kies. Gewoon door hen mijn onvoorwaardelijke liefde en steun te geven kan ik een goed genoeg moeder voor hen zijn.
XX (vul elke vorm van luxe in) is geen voorwaarde voor een gelukkig leven
Ik kan altijd vrienden maken, waar in de wereld je mij ook dropt en welke weg ik ook insla, ik kan een liefdevol steunnetwerk van warme relaties bouwen.
Radicaal accepteren van wat is, en mijn unieke gebruiksaanwijzing volgen, is de enige weg naar vitaliteit, vervulling en betekenisvol leven.

Voila. Dat was nodig.

Want ziet u, ik was vorige week op een avondje met andere 'Intense Mensen’.

Zo’n avond met massaal veel inzichten. Omdat iemand zei dat ze onmogelijk werk kan doen waar haar hart niet in zit. En iemand anders vertelde dat ze zowat elke drie jaar van job verandert. Waarop een ander juist toegaf hoe hij altijd wél blijft, maar de verveling tegengaat door te dagdromen. Dat deed hij al sinds de lagere school, omdat alles voor hem te traag gaat en hij allang toe is aan het volgende. Dagdromen. Nu ook in volwassen versie tijdens vergaderingen, overlegmomenten en willekeurige werkdagen.

Ik kan ook niet goed tegen verveling, dacht ik. Ik veranderde ook al elke drie jaar van werk, merkte ik op. Ik vind het ook heel moeilijk om iets te blijven doen waar ik niet meer helemaal warm van loop. Maar zo’n strategie van vroeger om te ontsnappen, nee, die heb ik niet.

Dacht ik.

Tot ik thuis mijn achtenvijftigste boek van dit jaar toevoegde op Goodreads.

Shit. Ik heb wel een strategie om te ontsnappen.

Als ik mij verveel, ga ik lezen. Dat doe ik al zevenendertig jaar.

En als er iets is wat ik het afgelopen jaar uitzonderlijk veel heb gedaan, is het dus dat. Want ik verveel mij. Ik ben niet meer zo gepassioneerd door mijn werk. Ik probeer mijzelf af te leiden, om niet te moeten voelen hoeveel herhaling het is, hoe saai ik het ondertussen vind, om mij koest te houden en stil en op mijn stoel.

Do you have the courage to bring forth the treasures that are hidden within you? (Elizabeth Gilbert in ‘Big Magic’)

Juist. Ik ging weergaloos leven, met mijn hele hart leven en mijn buikgevoel volgen. Ik ging werk doen dat inspirerend, authentiek en een beetje anders was.

Wat doe ik dan hier, vandaag, vastgelopen met mijn hoofd vol oude overtuigingen?

Van ‘je gooit toch niet zomaar weg wat je opgebouwd hebt’ en ‘de mensen waarderen zo wat je doet’ en ‘je kan vast niet weer zoiets moois maken’ en ‘je gezin heeft juist nu financiële ruimte nodig’ en ‘je mag blij zijn met wat je hebt’. Tot ‘wees toch eens tevreden’, ‘leer toch eens volhouden’, ‘doe nu toch gewoon simpelweg verder’.

Gewoon. Simpelweg.

Niet dus. Niet voor mij.

Vandaar het recept voor krapuleus vertrouwen, het zal nodig zijn, want ik neem ontslag bij mijn eigen onderneming. De Positivologie-academie stopt. Eind dit jaar, eind december 2022, sluit ik de virtuele deuren. Geen online cursussen over positieve psychologie meer, geen floreerkunde, geen backstage.

Ik voel het al maanden, en ik wilde er niet aan, maar ik heb dit level uitgespeeld. ‘t Is op. Over. Uit.

Hoezeer ik ook had gehoopt dat ik in staat zou zijn tevreden verder uit te bouwen wat ik gecreëerd heb - het tegendeel laat zich steeds zien. Ik moet nieuwe dingen bouwen. Ik wil andere inhoud leren en delen. Opnieuw beginnen, daar ben ik blijkbaar van.

En dat voelt zo juist. Zo Maaike. Er komt geen later als ik groter ben en rustiger en tevreden. Ik ben veranderlijk en vernieuwend. Intens. En ik hou juist van dat opnieuw beginnen, ook al heb ik geen idee wat er nu komt. De beslissing is definitief gemaakt en dat voelt als een grote opluchting.

Ik wil graag warm afsluiten en in alle dankbaarheid dit mooie traject van de voorbije vier jaar afronden. En ondertussen, of daarna, wil ik de ruimte nemen om te voelen wat mij nu nieuwsgierig maakt, wat mij trekt, waar ik graag in wil duiken.

Mijn leven leeg maken om weer vol van iets te kunnen zijn. Want white hot and passionate is the only way to be, om het met Roald te zeggen.

Hoog tijd om te Feniksen.

(Behoefte aan praktische info? Er komt nog één Floreerkunde-traject in groep, in het najaar. Hier kan je daarvoor inschrijven. Er klomt ook nog minstens één groepstraject Mindfulness & Levenskunst dit najaar - die data volgen nog (en misschien neemt Annekatrien dat aanbod daarna over, dat zou zomaar kunnen). Leden van de Backstage mogen een uitgebreide mail verwachten met hoe de afronding voor hen loopt. Wie nog toegang heeft tot een cursus, behoudt die zoals beloofd tot een jaar na het vervolledigen daarvan.

Bruto Nationaal Geluk als podcast blijft bestaan, we hopen op 300 Vrienden van de Show om een vierde seizoen te kunnen maken. Ik blijf ook lesgeven in het postgraduaat positieve psychologie aan Thomas More: die start opnieuw in september 2023.)