Begin vorig jaar deed ik een DNA-test.

Nee, niet zo'n test om mijn afkomst te achterhalen, maar eentje die je erfelijke aanleg voor overgevoeligheden aantoont. Ik blijk bijvoorbeeld extra gevoelig voor lactose, maar niet voor gluten, fructose of cafeïne. Interessant, daar kan ik wat mee.

Ik ben volgens mijn DNA-profiel ook gevoelig voor haaruitval, proef geen bittere smaken en mijn snelle spiervezels zijn extra krachtig.

Zie, in een ander leven was ik een kalende Olympische atleet die zweert bij een pompelmoes-ontbijt

Maar veruit het meest interessante was dat ik drager ben van een gen dat zorgt voor een hoge stress- en pijngevoeligheid. Homozygoot: ik kreeg dus van mijn beide ouders een bepaalde variatie van dat COMT-gen mee. Een variant die ervoor zorgt dat dopamine bij mij twee tot vier keer trager afgebroken wordt dan bij anderen.

Door die genetische aanleg word ik in het DNA-verslag beschreven als een 'worrier': iemand met een verhoogde gevoeligheid voor pijn en stress, maar ook met een sterkere aanleg voor functies als aandacht, organisatie en planning. Ik ben dus geen 'warrier', dat zijn degenen die dopamine juist sneller afbreken dan anderen, stressbestendige mensen met een hogere pijngrens, veel zin voor avontuur en minder aanleg voor neurose.

Ha!

Ziedaar: zwart op wit en wetenschappelijk gesuggereerd wat ik eigenlijk al wist.

Ik kan dus echt niet goed tegen stress. Ik raak wellicht niet sneller over mijn toeren dan anderen, maar het duurt voor mij wel langer eer ik weer 'op een normaal niveau' ben. Net als een kwart van de Europeanen, blijkbaar, die dezelfde genetische variatie heeft.

Mijn eigenlijke werk is daarom niet het maken van online cursussen of het verspreiden van levenskunst - dat heb ik altijd ergens geweten - mijn eigenlijke werk is altijd eerst zorgen dat ik zelf niet verdrink.

Elke dag opnieuw maak ik daarom tijd om te mediteren, om ochtendpagina's te schrijven en te wandelen. Ik slaap genoeg. Ik eet gezond. Ik baken zorgvuldig mijn grenzen af, plan niet teveel en kies heel nauwkeurig waar ik tijd en aandacht aan geef.

Omdat het absoluut noodzakelijk is dus, waarschijnlijk niet voor iedereen, maar wel voor die rare mutanten zoals ik

Daarom ook maak ik opleidingen zoals Mindfulness & Levenskunst, omdat ik ervaringsdeskundige ben in het loslaten van zorgen en piekergedachten. Want ondanks een genetische voorbeschiktheid, kan je op zo'n manier leven dat je wél of niet bepaalde genen activeert: epigenetica laat dat prachtig zien.

We zijn dus niet en nooit gedoemd, dat is alvast iets waar ik mij geen zorgen over hoef te maken.