Het ware verhaal, ongecensureerd. Omdat het vaker verteld moet worden.
Ga zitten en schenk maar een kopje in, ik wil graag een verhaal vertellen. Een verhaal dat te weinig wordt verteld, en vooral een verhaal dat ik zelf graag eerder had gehoord.
Dit verhaal begint verdrietig. En ergens in de herfst.
Sinds oktober heb ik regelmatig heftige huilbuien en een hardnekkig gevoel van onrust. Alsof ik mijzelf verloren ben, en daarmee ook mijn richting. Het is verwerking, dacht ik eerst, van de angst en het verdriet die ik hier niet kon delen. Ik heb daar gewoon nog een beetje een kater van, ik ben ook zo hard geschrokken. En dat geeft niet.
Oké. Dat kan.
Alleen: enkele maanden later was het er nog steeds, dat verdriet, die melancholie, die dagen waarop de wereld loodzwaar woog. Ik bleef winteren, ondanks intense sessies met een paardencoach, lichaamswerk, intuïtie-werk en emotionele therapie. Wat natuurlijk ook kan, maar volgens de hulpverleners in kwestie toch vreemd was.
Het ligt aan mijn werk, dacht ik toen.
Ik heb mijn grote doelen bereikt: het boek, de online academie, het postgraduaat. Er is geen duidelijke bestemming meer, waarschijnlijk mis ik dat. Of ik verveel mij misschien, ik ben immers een creatieve generalist - tijd voor iets nieuws? Er radicaal een punt achter zetten en een nieuwe tekening beginnen leek ineens heel aantrekkelijk.
Maar ik deed het niet. De onrust bleef, maar ik kwam niet in beweging, eerder tot stilstand. Ik riep een interval uit, gaf mijzelf meer tijd. Voelde dat ik nu niets wilde beslissen, dat ik geen koers kon kiezen. Dat het te vroeg was voor een nieuwe synthese. Ik ging reflecteren, experimenteren, gesprekken voeren en geheime laboratoria oprichten om nieuwe dingen uit te proberen.
Tenminste: het hielp niet en daardoor hielp het.
Ik bleef namelijk een kleine helft van mijn dagen huilerig en gevoelig, ondanks alle reflectie en coaching. Ik begon er zelfs een patroon in te zien: dat van mijn cyclus. Niet alleen de PMS die ik altijd al kende, maar nu zag ik ook rond mijn eisprong duidelijk emotioneel incontinente dagen. Bovendien toonde de tracking-app hoe ik na mijn menstruatie telkens wel weer tot mijn positieven kwam. Hoe ik mijzelf en mijn oude energie en levenslust altijd weer hervond, een dikke twee weken lang.
Zowaar iets om te vieren: ik ben niet depressief, heb geen bore- of burn-out en er is niets ernstig mis in mijn werk, mijn relatie of bij uitbreiding mijn leven. Alles was immers iets meer dan de helft van de maand gewoon goed. Gewoon weer gewoon.
Je kan de puntjes pas achteraf verbinden. Nooit was die uitspraak voor mij meer waar dan in dit verhaal. En toen de tekening uit de puntjes opdoemde was één woord duidelijk leesbaar:
Perimenopauze.
Peri. Dus ik bloed nog elke maand, ik ben pas 44, mijn menstruatiecyclus is nog (bijna) niet veranderd.
Maar alles is al in verandering.
Bij het lezen van de symptomen-lijst, een opsomming waar niemand vrolijk van wordt, kan ik makkelijk de helft daarvan aankruisen. Symptomen waarvan ik niet eens wist dat ze met deze levensfase te maken hadden. Slapeloosheid, onrust, emotionele labiliteit, weinig energie, gepiep in je oor, gewichtstoename, broze nagels, spierpijn en geen zin om voor anderen te zorgen bijvoorbeeld.
Die peri-periode kan drie tot tien jaar duren. Gemiddeld vijf. Je zou mij nu dus kunnen zien als een meisje van tien, dat pas op haar veertiende zal beginnen menstrueren maar nu al duidelijk verandert. Geen kind meer, maar nog geen puber. Ik zit nog niet in de menopauze, nog niet in de herfst, maar de zomer loopt op zijn einde.
Blijkbaar. Ongemerkt. Ongewaarschuwd.
De Indian Summer is gelukkig ook een heel erg prachtige tijd om in te leven. Al helpt het massaal om te weten waarom mijn fysieke en psychische gezondheid veranderen.
De donkerte wordt er meteen een stuk lichter van, alleen al door te weten dat het niet aan mijn leven ligt.
Een mens gaat zich afvragen hoeveel vrouwen met mij, vanaf hun veertigste allerlei verschil voelen en niet weten dat het een lichamelijke transformatie is. En wat het zou betekenen als wij en onze hulpverleners wisten dat we in die periode van ons leven, net zoals pubers, sommige symptomen niet zo ernstig hoeven te nemen: misschien is het geen mentale problematiek, huwelijkscrisis, burn-out of zenuwtoeval - maar ‘gewoon’ een hormonale verandering. Die even vreselijk is, en waar je misschien ook ondersteuning bij nodig hebt, maar wel eenvoudig te verklaren blijkt.
Het zijn maar hormonen, Maaike, lieverd, gewoon je hormonen.
De start van een transformatie, op weg naar meer vrijheid, meer kracht en een blijvende energie, eindelijk los van die cyclus die al dertig jaar mijn leven kleurt. Ondanks de tweede puberteit die aanklopt, heb ik toch goede vooruitzichten: zullen we dan dan maar concluderen?