Hoe leer ik anders denken? Over eten. En model-leren. En een beetje over Mary Poppins.
Zaterdagavond. Ik eet een zak Bugles tot de bodem leeg. Ik dip ze in een grote pot kruidenkaas. Het probleem is: ik denk er niet bij na. Ik begin met de eerste en vóór ik het weet is alles op.
Dat wil ik niet meer. Veel chips eten, dat is nog ca va, maar dat ik er niet bij nadenk vind ik vreselijk.
I want to own my decision.
Hoe vertaal je dat? Want die uitspraak is precies wat ik wil bereiken. Bewust kiezen en dan helemaal eigenaar zijn van die keuze.
Het hele voorbije jaar ben ik met voeding bezig geweest. Ondertussen weet ik dat zuivel en mijn darmen geen goede match zijn. Ik weet dat ik elke drie uur moet eten om mijn bloedsuikerspiegel te soigneren, en dat uitgebreid lunchen slim is.
En nu is het genoeg. Vanaf nu wil ik eten zonder elke kruimel op te volgen. Ik eet tachtig procent gezond, en de andere twintig reserveer ik graag voor rommel. Maar dan wel rommel waar ik bewust voor kies. Niet meer dat gedachteloos volproppen.
Goed. Ik heb een plan van aanpak nodig. Als ik iets wil kunnen dat ik nog niet kan, hoe pak ik dat aan?
Eerst en vooral: ik geloof dat alles leerbaar is. Angst, racisme en hulpeloosheid zijn aangeleerd. Dus evenwichtigheid, kalmte en nieuwsgierigheid zijn ook te leren.
Hoe? Imitatie werkt het best. Zoals een kleuter mamake en papake speelt. En zoals mijn stagiairs voor de klas juffrouwke spelen. Want ook die leerkrachten in spe voelen zich de eerste dagen alsof ze toneel spelen.
Toen ik zelfstandige werd wilde ik kunnen wat mijn actrice-vriendin kan: er op vertrouwen dat er altijd geld genoeg zal zijn. Dus ik ging haar bestuderen. Uitvragen. Nadoen. Wat dacht ze, wat deed ze?
Dilts en Bateson noemen dit model-leren. Om effectief te kunnen leren van excellent gedrag van anderen, kijk je niet alleen naar het zichtbare gedrag, maar onderzoek je ook wat iemands gedachten en overtuigingen zijn. In deze chips-zaak wil ik zelfs niets aan mijn zichtbare gedrag veranderen, ik wil juist dat mijn bewustzijn verandert.
Dus, ik moet op zoek naar een held.
Iemand die actief beslist wat hij wil denken en doen. Die soms eet wat gezond en slim is en soms ook niet. En die zich in beide gevallen ontspannen voelt.
Isabel Foxen Duke wil ik als rolmodel, omdat haar naam zo very british is en omdat ze lijkt op Fergie. En ook wel omdat ze gespecialiseerd in anders denken over eten. In haar eigen krachtige woorden: How to not eat cake... really fast, standing up, while nobody's looking.
Ik kruip graag even in haar hoofd. Supercalifragilisticexpialidocious.*
*Mary Poppins. Practically perfect in every way.