Yeeha! Yirah! (of: wat met die straalangst)
Yirah is het gevoel dat we ervaren als we een grotere ruimte innemen dan we gewend zijn. Het gevoel dat ons overvalt als we ineens veel meer energie hebben dan voorheen. Wat we voelen in aanwezigheid van iets groots en heiligs. (Tara Mohr)
Misschien is een mens inderdaad banger om helemaal in zijn kracht te staan, dan om het maar zo-zo te doen. En het feit dat er een naam voor is, voor die angst om groot te groeien, dat helpt. Het is niet eens een nieuw concept, trouwens, in het Hebreeuws werden die twee soorten angst al onderscheiden: Pachad en Yirah.
Pachad is de angst voor geprojecteerde of verbeelde dingen-die-mis-kunnen-gaan, voor mogelijke negatieve gevolgen - angst zoals wij die klassiek kennen dus. Maar die Yirah, dat is een ander paar mouwen. Yirah is straalangst. De angst om meer aan te kunnen dan je dacht, de angst om sterk en krachtig te zijn - om uit te stijgen boven je verwachtingen. De angst om in het licht te staan en met plezier en moeiteloosheid in staat te zijn tot grootse prestaties.
Eerlijk, ik voel zelden Pachad. Ik ben niet bang voor kleine ruimtes of spinnen of ongelukken. Af en toe heb ik wel eens angstige gedachten over geld of over wat de kinderen zou kunnen overkomen, maar dat staat weinig op de voorgrond. Maar Yirah, dat gevoel is al jaren, en zeker sinds de start van mijn digitaal vrijheidsondernemerschap, een trouwe compagnon. Wat als het allemaal lukt? Wat als ik dat allemaal durf? Wat als mensen werkelijk willen wat ik te bieden heb?
Als ik er echt in slaag om te leven van waar mijn hart voor klopt, als ik mijn werkplek zomaar een academie noem, als ik mijn kop boven het maaiveld uitsteek: wat dan? Eindig ik dan eenzaam en bekritiseerd? Want geef toe: onze culturele boodschap is niet “ga maar fijn stralen”. Nee, in deze streken hoor je eerder “hou je maar laag, wees maar gewoon, doe maar bescheiden”. “Val niet op, doe mee met de rest, hou je gedeisd”.
We hebben massaal straalangst.
En die straalangst lees ik sindsdien ook in talloze mails en reacties van cursisten en lezers. Omdat ze eindelijk zelfstandig als coach starten. Omdat ze een aanbod gaan ontwikkelen voor trainingen en workshops. Omdat ze durven worden wie ze willen zijn. Omdat zij de verandering in de wereld gaan maken waarvan ze willen dat die bestaat. Omdat ze hun jij-vormige leegte* op gaan vullen.
Daarom voelt het spannend, ontroert het en raakt het zo. Omdat het zo van belang is.
En hé, met die straalangst hoef je niets te doen. Ze moet niet weg, ze moet niet minder. Ze wil gewoon gezien zijn, graag gezien zijn misschien zelfs. Als je leert herkennen dat je niet zozeer bang bent om te vallen, maar banger om werkelijk te bereiken wat je droomt - dan is het ervaren van dat gevoel al wat je te doen staat. Geef het bestaansrecht, voel het, verwelkom het. Dit is het gevoel dat hoort bij groot spel spelen. Bij aangaan wat je hart raakt, volgen waar jouw nieuwsgierigheid je brengt en gaan staan voor wat je gelooft.
De wereld heeft het nodig.
Het kan oncomfortabel zijn om die straalangst te voelen, het kan veiliger lijken om in je oude vorm terug te keren. Comfortabely numb blijven is makkelijk, minder risicovol en vertrouwd. Maar Yirah is een staat van verhoogde energie, van creatieve spanning, van verwondering en opwinding. Heel spannend en tegelijk heel zinvol.
En bovendien, je hoeft het niet alleen te doen. Ik bouw voortdurend aan spannende dromen, ontwikkel griezelig professionele projecten en bied akelig waardevol aanbod. Maar dat doe ik met mijn compagnons, met mijn gelijkgestemden. De coachkaarten ontwerpen met Sofie en Lot, de podcastplannen uitwerken met Sofie, het vele sparren met Els, de Driedaagse organiseren met Liek. Wij zijn geen bedrijf, we zijn een bendeke. Een stam.
Wij vullen samen de ons-vormige leegte.
Doe mee met ons. De Driedaagse van de Positivologie gaat door op 12, 13 en 14 november in Gent. Ook jij kan daar je mede-positivologen ontmoeten. Je stam versterken. In en doorheen je straalangst stappen. Leren en verbinden, dromen en ontwerpen.