Kopie van Kopie van Ontwerp zonder titel (36).png

Oké, dit is wat ik zie gebeuren. Je gezin zit op dit moment samen op een vliegtuig. Jij bent de steward(ess) en je kinderen zijn de passagiers, op één van hun eerste vluchten. Het toestel is op serieuze turbulentie gestoten, en het beweegt fel heen en weer.
Wat doen passagiers als er felle turbulentie is? Ze kijken naar de stewardessen. Als die in paniek lijken, panikeren de passagiers ook. Als de stewards kalm en rustig zijn, voelen de passagiers zich veilig en blijven ze rustig.
Jij hebt lang genoeg geleefd en vaak genoeg gevlogen om te weten dat deze turbulentie akelig is, maar dat je toestel wellicht niet zal neerstorten. Turbulentie is niet dodelijk. We zullen dit overleven. De kinderen weten dat nog niet, dus zij zijn bang. Ze zullen jouw blik proberen vangen om te weten hoe het zit.
Jouw opdracht nu is glimlachen, rustig blijven, en doorgaan met het uitdelen van die stomme pindanoten."
(Advies van Liz Gilbert aan Glennon Doyle, in haar boek Untamed - tijdens de scheiding van de vader van haar kinderen)

Keep serving the freakin’ peanuts. Dat doe ik, dat snap ik, en dat is waarom de quarantaine ongeveer vierduizend keer leuker en makkelijker is als de kinderen hier zijn. Want dan weet ik wat te doen: glimlachen, structuur houden, pindanoten uitdelen. Plezier maken, luisteren, helpen. Maar ook koken, spelletjes spelen en het leven normaal houden.

Alleen: die andere week, als de kinderen bij hun vader zijn en mijn man op zijn werk is, in de zorg, met veel stress en onregelmatige uren - die is kak. Echt.

Eenzaam. Verdrietig. Stuurloos ben ik dan.

Niets van introvert-die-eindelijk-rust-krijgt. Niets van ‘wat een kans is deze corona-pauze’.

Gewoon eenzaamheid. Lange lege dagen. Te weinig uitdaging, teveel saai werk (de koelkast schoonmaken, het huis poetsen, de was ophangen: man!). Niet nodig, niet nuttig, niet geïnspireerd. En met geen enkel écht sociaal contact, zoiets met lichamen en gezichtsuitdrukkingen en nabijheid.

Voeg daarbij nog het voortdurende gevoel dat ik geen zinvol werk kan doen, en niet weet wat de toekomst brengt. Omdat alle opdrachten weggevallen zijn en misschien nog zullen blijven wegvallen, ook tot lang na deze periode. Omdat niemand nu online cursussen koopt. Omdat mijn coach-praktijk dicht is. Wat moet ik dan, nu ik niets voor anderen kan doen? Wat als het niemand uitmaakt dat ik chips eet voor de lunch en popcorn als avondmaal? De hele dag televisie kijk? Mij niet aankleed, niet buitenkom, urenlang mijn stem niet gebruik?

En tegelijk, erbovenop: het schuldgevoel. Wie ben ik om te klagen? Er zijn zoveel mensen die het zoveel zwaarder hebben nu. Ik heb mensen die van mij houden en waar ik voor mag zorgen. Ik zal geen honger lijden. Ik ben niet ziek. Ik moet niet keihard werken in een risico-omgeving.

Shame on me.

Ik moet het waarschijnlijk omdenken. Mijn veerkracht laten zien. Tonen hoeveel werk ik al gedaan heb, hoeveel ik kan en weet als positivoloog. En daarmee anderen inspireren.

Maar kak. Ik ben het zelf zo zat om al dat advies te lezen op het internet en in de media. Over hoe je hier het beste van moet maken, creatief moet zijn, kansen moet zien. Over dagplanningen en mentale gezondheid, en over gezond eten en bewegen en online contact houden.

Bleuh. Laat. Ons. Met. Rust.

Dus ik ga geen advies geven. Ik weet het ook allemaal niet, hoe dit moet. We doen allemaal maar wat. Ik ga maar mee op en neer, ik voel wat er te voelen is.

Ik ben de pedalen kwijt, en misschien geeft dat niet.

Niets strategisch dus, niets van mijn expertise tonen en al wat normaalgezien offline gebeurt nu online doen. Mijn buikgevoel zegt dat zoiets nu niet kan, of past. Voor mij. Ik ga geen nieuw aanbod creëren, speciaal voor de coronatijd. Ik ga niet mijn cursussen vermarkten. Geen sociale media-inspirator zijn met alles wat de positieve psychologie hierover leert. Zo voelt het nu niet. Dat lijkt nu niet te kloppen. Nogmaals, voor mij.

Ik kan alleen maar in alle eerlijkheid laten zien hoe ik dit doormaak. Dat mijzelf min of meer oké houden al werk genoeg is. En hoe ik voel dat ik nu naar het kleine leven verlang, naar het nabije. Voedende gesprekken met de kinderen. Voor mijn man zorgen, letterlijk, als in: lunch klaarmaken en de was doen. Met de hond wandelen. Een boek lezen. Bellen met vriendinnen en familie. Een kaartje sturen.

Dat is het, voor nu.

Dat, en de woorden van anderen die mij dragen door de dagen:

Most things will be okay eventually, but not everything will be. Sometimes you’ll put up a good fight and lose. Sometimes you’ll hold on really hard and realize there is no choice but to let go. Acceptance is a small, quiet room.” — Cheryl Strayed

We denken dat het belangrijk is om te slagen voor deze test of om goed met deze uitdaging om te gaan, maar de waarheid is dat niets ooit echt opgelost zal zijn. Dingen komen goed en vallen weer uit elkaar. En dan komt alles weer goed en valt alles weer uit elkaar. Je wordt alleen 'heel' door ruimte te maken voor alles: ruimte voor rouw, voor opluchting, voor tegenslag, voor plezier." (Pema Chödrön)

What we don’t need in the midst of struggle is shame for being human. (Brené Brown)

En deze, altijd weer deze:

De herberg
Ons mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend opnieuw weer bezoek
En vreugde, een tristesse, een benauwdheid,
een flits van inzicht
Ze komen als een onverwachte gast
Verwelkom ze,
Ontvang ze allemaal gastvrij
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat
Behandel elke gast met eerbied
Misschien komt hij de boel ontruimen
Om plaats te maken voor iets nieuws
De donkere gedachte, de schaamte, het venijn
Ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
En vraag ze om erbij te komen zitten
Wees blij met iedereen die langs komt
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
Om jou als raadgever te dienen.

Maulana Jelaluddin Rumi, Perzisch dichter 1207-1273