Als ik alles durfde schrijven, dan schreef ik dit vandaag. Voor jou. Voor mijn eeuwig geduldige lezer, die zich misschien in mij herkent, die mij mailtjes stuurt met aanmoediging en dankbaarheid. Die al zoveel jaar met mij op weg gaat.

Die hier waarschijnlijk langskomt voor bemoedigende woorden, of voor een ‘hoe overleef je deze boeiende tijd’. Voor wat de positieve psychologie ons bieden kan aan hoop, perspectief en concrete instrumenten.

Maar als ik alles durfde schrijven dan schreef ik vandaag over hoe kwaad ik ben.

Ik ben razend.

Irrationeel, ongefundeerd en al dagen- (of stiekem zelfs al weken-) lang.

Omdat ik teveel deadlines en teveel projecten tegelijk heb in dit najaar, door dat f**ing virus dat alles nu op een hoop smijt. En hoe ik daardoor niet meer kan volgen, en elke dag onder druk sta. Elke dag hoofdpijn heb. Omdat ik teveel coachings doe, omdat ik iedereen zo graag wil helpen. En hoe ik daar zo moe van word en mijn aandacht verlies. Omdat ik er niet in slaag om avondwerk te beperken tot minder dan twee keer per week. En hoe ik daardoor zo slecht slaap en wild droom en zo uitgeput opsta de volgende dag.

Omdat ik veel te weinig alleen ben, met al die huisgenoten die online leren en werken. Omdat ik mijn niet-inwonende geliefden niet of zeer weinig of enkel op teveel afstand mag zien. Omdat ik vastgehouden wil worden en anderen wil omarmen. Omdat alle leuke babbels van elk overleg weggevallen zijn en we nu allemaal achter dat stomme scherm productief zitten te doen.

En oh: ik ben ontzettend kwaad op dat stomme scherm! Kakdigitaal online werk!

Ik had zo gehoopt dat ik er door die tien dagen vakantie weer helemaal fit en energiek en vol enthousiasme zou staan. En dat is godverdomme niet zo. Ik ben nog steeds bij het minste uit evenwicht, ik loop achter alle feiten aan en mijn to-do lijst groeit in plaats van te verkleinen.

Daar word ik echt zo pissed van. Op mijzelf. Want ik wil dit kunnen. Goed kunnen.

Ik wil in staat zijn om emotioneel wendbaar te zijn. Ik wil de positieve vrolijke optimistische vrije ondernemer zijn. Ik wil mijn agenda onder controle hebben, en degene zijn die wél tijd maakt voor vriendschap en wandelen en lezen en ontspannen. Maar dat ben ik vandaag niet, dat ben ik nu al wekenlang niet meer.

De schaamte. De teleurstelling. Het zelfverwijt.

En als ik alles durfde schrijven, dan ook dit nog even. Weet je wat ik doe als onmogelijke poging om mijn ongewenste gevoelens te beheersen? Ik leg mijzelf nog meer regels op. Nog meer druk.

Want ik moet bijvoorbeeld gezond eten: geen zuivel, geen brood, geen deegwaren, geen alcohol, geen suiker, geen vlees, geen zuivel (wat niet lukt: ik eindig voor de televisie met geroosterde boterhammen met zout en echte boter).

En ik moet elke dag wandelen. Elke dag mediteren. Elke dag drie ochtendpagina’s schrijven. Want die dingen helpen - en dat is ook echt zo.

Bovendien mag ik mijn geld niet verspillen (wat ik wel doe: ik heb nog nooit zoveel gekocht als de afgelopen weken: kleren, schoenen, jassen, sokken, bloemen, zeep: ineens bedenk ik vanalles dat dringend nodig is - als ik maar online winkelmandjes kan vullen en dozen aan de deur kan krijgen).

Ik mag niet boos zijn op mijn lieve man en kinderen. Ik mag mij niet ergeren. Ik moet geduldig en lief en vrolijk zijn. En iedereen blijven bellen en berichtjes sturen, zodat ze weten dat ik hen niet vergeet.

Ik moet elke dag drie verse gezonde maaltijden op tafel zetten. En daarvoor mag ik maar één keer per week naar de winkel, want: besmettingsgevaar! (wat niet lukt: ik ga bijna elke dag, omdat er geen hersenruimte meer over lijkt te zijn voor weekmenu’s en lijstjes)

Hoe minder tevreden ik ben met mijn dagen, hoe meer ik eis van mijzelf, en hoe minder tevreden ik daardoor word. Over een boemerang-effect gesproken.

(Voor wie graag steunt en adviseert: het is oké. Ik weet hoe het eigenlijk moet. Ik moet het accepteren. Het gevoel er laten zijn, wat zeg ik, het zelfs verwelkomen. Ik weet het: alles voelen wat er te voelen valt, laten doorstromen zonder weerstand, dan kan het ook weer wegebben. Maar soms kan ik dat niet, of maar eventjes, en soms is het gevoel er de volgende dag alweer en daar word ik dan zo kwaad van. Woest.)