Met mij niet zo goed. En hoe ik dan niet kan bloggen (en andere shizzle).

Ik ben zo moe. En er is nog zoveel werk te doen. De deadlines hijgen in mijn nek, terwijl ik steeds achter de feiten aanloop.

En bang, oh ja, bang ben ik trouwens ook. Zorgelijk. Moe. Triest. Teleurgesteld.

Omdat. Mijn online werk niet voldoende is om van te leven, en ik dus allerlei andere poten aan mijn onderneming moet bouwen.

Omdat ik daardoor nieuwe spannende dingen doe, zoals een gespreksruimte inrichten en een supervisie-praktijk opzetten. Zoals research doen voor een podcast over het brein. Zoals weer vaker de baan op met workshops. En omdat dat dus uitdagend en spannend, en ook vermoeiend en stressvol is.

Omdat ik had gewild dat ik het leven naar mijn hand kon zetten, dat ik van thuis en van onderweg mijn werk kon doen en genoeg zou verdienen voor mijn opgroeiend stel prachtmensen. En dat dus nu (nog) niet zo is.

Omdat ik van het wandelen en mediteren en alleenzijn ben, maar dat er nu veel te vaak bij inschiet door alle telefoons en afspraken en verplaatsingen en begeleidingen. Waardoor ik geen creatieve inspiratie meer voel, niet aan schrijven en creëren toe kom. Geen diep werk meer kan inplannen.

The horror.

Het leven.

Gelukkig heb ik bondgenoten. Vrienden. Familie. Een stam. Gelukkig word ik gesteund en aangemoedigd, durf ik hulp vragen en kan ik betekenisvol zijn voor anderen.

Gelukkig.