Hoe te overleven in een extraverte wereld?
Zeveneken, ergens in de vroege jaren tachtig.
Op de speelplaats van de Sint-Elooischool draai ik rondjes rond mijn favoriete boom. In mijn hoofd spelen zich de wonderlijkste verhalen af.
Mijn klasgenoten spelen Candy Candy, maar ik doe niet mee.
Wil ik niet meedoen? Mag ik niet meedoen? Voel ik mij eenzaam? Word ik gepest? Ik heb geen idee. Ik heb lang gedacht dat het aan mijn hippie-ouders lag, mijn slordig gekamde haar, mijn gescheurde jeansbroek, mijn wilde impulsieve ADHD-manieren.
Maar ook vandaag hoor ik bij geen enkele groep. Als er weer feestjes zouden zijn, ik ging toch niet. Je kan mij diep plezieren met een dag alleen. En ik ben lid van vier bibliotheken: oases van rust en een overvloed aan zinnen.
Ik ben een introvert, en daar had ik tot mijn dertigste geen idee van.
Toegegeven, in mijn tienerjaren lukte het wél om een hecht vriendengroepje te vinden, een kleine fanfare van honger en dorst. Met hen durfde ik alles en deed ik ook alles - want wild en spontaan ben ik altijd gebleven. Ik lijk dan ook absoluut niet introvert, ik ben niet op mijn mond gevallen en vaak ronduit druk.
En ik ben bovendien een mensenvriend, charmant en met een lage drempel: vandaar de verwarring. Introverten zijn mensenschuw, verlegen en stil - dacht ik. Ze denken lang na voor ze iets zeggen. Ze maken moeilijk vrienden. De meest recent gebruikte definitie klinkt nochtans heel anders: introverten zijn mensen die liever rustige, reflectieve denk-activiteiten doen. Die van minder prikkels houden. Die zoeken naar diepe gesprekken in een tête-à-tête, en die hun energie verliezen in groepen en op evenementen.
Het luistert trouwens nauw: een avond met zessen kan ik heerlijk vinden. Maar maak er acht gasten van, en het wordt mij na een paar uur teveel. Net zo is een dagje opleiding in groep soms precies goed. Maak er een tweedaagse van en ik loop gillend weg. Het grote voordeel van volwassen zijn en ondernemer, is dat ik nu zelf mag regelen hoe vaak ik alleen ben, hoe stil het in mijn huis is, hoeveel tijd ik geef aan schrijven, lezen, denken en dagdromen. En hoe spaarzaam ik kan kiezen voor groepen, drukte en mensen.
Want is het u al opgevallen hoe extravert de wereld is die wij hebben gebouwd, samen? Met onze landschapsbureau’s, werkgroepen en teamvergaderingen. Met alle opleidingen en het onderwijs dat groepswerk oplegt, deelnemers in tafelgroepjes plaatst, en alleenzijn in de pauze ontmoedigt. Met hobby’s en vrijwilligerswerk dat teert op groepsevenementen, participatief overleg en het organiseren van events.
Introvert zijn heeft mij laten zien hoe weinig we kleine kinderen de kans geven om zich terug te trekken uit de groep. Hoe weinig mogelijkheden er soms op het werk zijn om in je eentje te reflecteren over een probleem, omdat het niet hoort - voor de groepsgeest en de participatie. En hoe we tieners die weinig uitgaan en een klein groepje hechte vrienden hebben, een beetje triest vinden.
In de allereerste aflevering van onze nieuwe podcast, Bruto Nationaal Geluk (de podcast die je leven verandert met pakkende verhalen en positieve psychologie), onderzoeken Eva en ik waarom het van belang is om te weten of je introvert of extravert bent. Hoe je ideale dag er dan uitziet, en hoe het helpt om te weten en te kunnen communiceren wat je nodig hebt. Omdat je sweet spot vinden jou gelukkiger maakt én waardevoller voor je omgeving.