Buiten waait het.

Zo hard dat de merels meer op de grond dan in de lucht te vinden zijn.

Ik wil fietsen en wandelen, maar ik doe het niet. Ik blijf binnen en wacht. Misschien is dat waar stormachtige dagen voor dienen.

Will Millard, de schrijver en documentairemaker die enkele weken doorbracht bij de Korowai, een stam die nog als jager-verzamelaar in boomhuizen leeft, net zoals hun voorouders dat tienduizend jaar geleden deden, brengt dat in zijn reportage onvergetelijk in beeld.

Wat doen de Korowai in West-Papua als het regent? Niets. Ze slapen. Ze vervelen zich. Ze wachten. Ook als het eten opraakt, ook als er geen hout meer is om vuur te maken en te koken, verlaten ze zo weinig mogelijk hun boomhuis. Ze sparen hun voedsel en hun fysieke energie, kruipen tegen elkaar aan voor de warmte en doen verder niets.

Mirjam Lancewood, de Nederlandse die jarenlang met haar man als jager-verzamelaar leefde in Nieuw-Zeeland, vertelt over de winter een gelijkaardig verhaal. “We slapen veel. We liggen in de tent. We maken zelden ruzie.” Je wordt er maar ziek van, wellicht, van rondlopen in dat slechte weer. Beter is het om te schuilen en te wachten.

Gelukkig heb ik meer mogelijkheden dan in een klein iglotentje. Ik kan een uur in bad liggen lezen. Ik kan lasagna maken voor een heel leger. Ik heb boeken en podcasts, puzzels en poppenhuis-bouwdozen. Kleurboeken voor volwassen en gehuurde lego-sets waar je vijftien bouwuren voor nodig hebt en veel geduld. Een ‘Verbeeld Je Jaar 2022’- werkboek vol inspirerende vragen om mij in te verdiepen.

Ik heb zelfs een blog, ziehier.

Een blog waar ik het voorbije jaar amper naar omgekeken heb, ondanks het blijvende verlangen om te schrijven. Het was een stormachtig jaar, ik schreef het al eerder. Er is iets heftigs aan de hand waarvan ik het verhaal wil beschermen. Omdat die realiteit vooraan in mijn aandacht zit is het niet eenvoudig om over mijn leven te schrijven, zoals je dat doet in een blog. Ik heb eerder de neiging mijn mond te houden en zo te vermijden dat de woorden daarover toch ontsnappen.

Maar ik mis het wel, mijn plek, mijn logboek van wat mij bezighoudt, het gieten van mijn gedachten op dit gewillig witte scherm.

Bovendien ben ik een multipotentialist, of creatieve generalist. iemand met veel interesses en veel creatieve doelen. Iemand met een sterke behoefte aan variatie, aan leren, aan nieuw. Ik wil verandering en beweging, ik wil maken, ik wil veel potten tegelijk op het vuur. Enkel online cursussen maken en begeleiden is te weinig, ik doe er graag het postgraduaat positieve psychologie bij, een interne online cursus voor een organisatie, een podcast en een boek en een handvol tools in mijn winkeltje.

En als ik te lang op bekend terrein speel - en mijn ‘te lang’ duurt maar een paar weken - gaat het knagen. Dan wint de melancholie en de leegte het van de levenslust. Dan moet ik weer aan de bak: lezen, onderzoeken, nieuwsgierig verkennen.