Beroerd.

Het grootste obstakel dat ik zie is niet dat iemand niet 'mee' is met het tempo van de cursus, maar vooral dat deelnemers beslissen dat ze hopeloos achterop lopen als ze één of twee modules missen, en dat ze dan niet meer in het materiaal dat voorligt durven springen - omdat alles zogezegd eerst ingehaald moet worden.

Dus.

Mijn uitnodiging voor vandaag: als je lessen hebt overgeslagen, als je niet meer 'mee' bent, als je vindt dat je alles na elkaar in de juiste volgorde eerst moet inhalen, geef jezelf dan toch maar gewoon toestemming om ergens middenin de cursus weer in te stappen.

Ga gewoon wat rondspelen, maakt niet uit waar, ergens bij een thema dat jou nieuwsgierig maakt.

Dat schrijf ik aan mijn cursisten in week drie of vier van het online leertraject. Omdat ik het meen. Maar zelf, zelf vind ik dat niet. Ik vind niet dat ik zomaar weer een beetje kan komen bloggen - als ik al zolang niet meer netjes regelmatig inspirerend heb geblogd.

Omdat.

Tja.

Ik achter de feiten aanloop.

En de laatste weken al zo vaak gedacht heb: “Daar ga ik over schrijven!”.

Maar dat dan niet heb gedaan.

Want druk. En leuk. En moeder. En mee-grootmoeder. En werk. En zon. En nog wat werk. En nog wat leuk.

Maar ik pak de draad weer op, en nee, niet waar ik ‘m heb laten liggen.

Gewoon nu. Hier.

Daarom schrijf ik dit vandaag: een toestemmingsbriefje. Voor mij. Voor jou.

Het maakt niet uit wat de juiste volgorde was. Wat je hebt overgeslagen. Hoeveel steken je hebt laten vallen.

Je mag gewoon opnieuw beginnen. Midden in een zin.

Ik denk dat ik zou schrijven
Over hoe mooi elke dag
Over liefde, terwijl, of juist omdat ik het niet snap
Over hoe de wereld
Zich verzameld in jouw blik
Als ik zoiets schrijven zou
Als ik dat zou durven schrijven
Schreef ik het voor jou

(Maaike Ouboter)